Vervolgverhaaltje over de reanimatie van een kroonluchter

• Geplaatst op 6 September 2019
• Door Natasja
• 0

Hoe een antieke kroonluchter met veel zuchten en steunen en poetsen weer tot leven wordt gewekt, een vervolgverhaal, Deel I

De meeste mensen die regelmatig bij ons in de winkel komen weten dat ik bijna altijd wat aan het klussen ben. (Als ik niet stiekem zit te Netflixen, want ik geef toe, dat doe ik ook wel eens tussen de bedrijven door).

Maar meestal vind je me in de winkel in een oud overhemd van Manlief, met een kwast, zaag of een hamer in mijn hand.  Zeer tevreden iets aan het opknappen.  Soms is het eind resultaat wel aardig, soms is het rijp voor de kachel. En heel heel soms, knap ik iets op en dat wordt dan zo mooi,  dat ik er zelf een paar dagen heel tevreden naar ga zitten kijken.

 Zo ook de opknapbeurt van deze kroonluchter.  Hier ben ik echt oprecht heel erg trots op.  En ik dacht, misschien vinden jullie het leuk om mee te kijken en lezen, hoe dat nou gaat. Het opknappen van zo’n kroonluchter.  En wat je vooral niet moet doen.  Dus ik start een vervolgverhaaltje.  Waar je, tussen de regels door, ook nog wat tips kunt vinden voor het onderhoud of opknappen van je eigen kroonluchter, die boven op zolder ligt te verstoffen in een doos. (Schande!!!)

Terug naar deze kroonluchter. Hij was niet voor de winkel.  Een tijd geleden werd  ik geappt door een vriendin van een vriendin.  Met de vraag of ‘ik ook wel eens kroonluchters opknapte’. 

En soms, heel soms, als ik het niet te druk heb (met Netflix bijvoorbeeld) en ik heb een goed humeur,  zeg ik dan: “Misschien, dat hangt er van af, wat er moet gebeuren en hoe veel werk het is. Stuur maar een fotootje als je wilt, dan kan ik even kijken, weet ik ook wat het ongeveer gaat kosten”.

Er kwam een fotootje over de app, Een foto van een zielig hoopje lamp in een kartonnen doos, zwaar onder het stof, scheef gebogen ook nog, zo op het eerste gezicht, met om het geheel nog wat te verfraaien een stel rare ongezellige gloeilampen erin gedraaid en ook met behoorlijk wat kralen en pegels die in het heetst van de strijd waren vertrokken.  

 Nou niet iets waar je direct voor warm loopt.  Jawel, als je die doos met lamp voor een tientje kunt kopen ergens op een marktje in de binnenlanden van Spanje.  Zo van : “op goed geluk of  God zegen de greep”, wordt het niks meer, dan ben ik een tientje kwijt, ga ik ook niet dood aan.  Maar één blik op die foto en ik wist meteen, dit wordt veel werk, heeeeeeel veel werk.

Maar onder die foto stond een zinnetje : “lamp van mijn overgrootmoeder”.

En dat zinnetje deed het hem.  Dat zinnetje waar zoveel familieliefde uit sprak.  Een lamp die al generaties in de familie was, die duidelijk ooit heel geliefd was geweest. Waarvan deze vriendin van een vriendin hoopte dat iemand zou zien dat het voor haar een heel bijzondere lamp was.  En die haar zou willen helpen, deze lamp van haar overgrootmoeder,  weer in ere te herstellen.  Dat zinnetje deed het hem, daarom mocht dit zielige hoopje lamp in een doosje naar de Frederikstraat komen.

Dus ik appte terug: “ja, dat kan ik wel, is goed, breng maar langs”.  En zo is het begonnen